Çabuk büyüdük..

Çabuk büyüdük...

Daha dün gibiydi oysa annemin yatırdığı öğle uykuları...Hiç istemezdik uyumayı bundan olsa gerek o yatağa yatınca bitmezdi sohbet diğer zamanlar inatçılık oynadığım kardeşimle..Ne kadar cinlik var o yastıkta uyurdu benle..Mahallenin eeeeen yüksek apartmanı gökdelen gibi gelirdi o zamanlar..Ufaktık..O binanın en üst katına çıkma hayallerim vardı... Herkes gibi beylik hayaller kurmazdım..Çocukluğumdan belliymiş demek..Annemden gizlice bahçe duvarından kaçıp çıkar.Kapı sesiyle yakalanma ihtimalini düşünerek koşardık....Ufacık şeylerden çıkardı mutsuzluklar..Şimdiki gibi çıkar savaşları ortasında kalmaz tek kaygımız bahçedeki çiçekleri kopartıp yemek yaparken yakalanmak olurdu..Annemizin astığı tülden duvaklar yapar evlilik hayalleri kurardık..Şimdiki gibi ''yok ben evliliğe karşıyım''cılık yalanları olmaz herkesin bir gelinlik hayali olurdu.. Aldığımız yara kan kardeş olmak için cam kırığıyla kestiğimiz parmağımızın acısından ibaretti..Ateşler içinde kaldığımızda o kocaman eller alnımıza dayandığında duyuduğumuz güven herşeye bedeldi..Terlik yediğimizde olurdu Ayşe hanımın kızıyla kıyaslandığımızda..Ama can'dık biyerde.. Kıyamayanlardan örülü duvarımız hep yanıbaşımızdaydı..Giderek büyüdük.. O devasa apartmanlar büyüdü..O can acıları büyüdü..Kardeşlik için cam kırardık aynı kardeşlik için kalp kırmaya başlar olduk...

Zaman geçti...

Yıllar geçti...

Dönüp bakıyorum..Hala aynı çocukla uyuyorum aslında.. Hala aynı kardeşlik acılarından yanıyo en fazla canım..Hala o ellere duyduğum güven herşeye bedel...