Ona benzeme evresi

Durdu kız..Herkes ona benzeyecek değildi ya demek geldi içinden..Öyle çok demek istedi ki bunu adamı karşısına alıp kollarını tutup '' ona benzeme'' dese aslında '' beni hep sev , beni bırakma ..'' türevi cümlelerin hepsini sıralamış olurdu...Ona benzememeliydi artık kimse...Nasılsa kızın herkeste gördüğü oydu..Bir de ona benzeyenler olmamalıydı...Kabuk tutmuş yaranın kaşınması gibi bir histi bu..Sürekli kaşınmazdı bilirdi bunu ama nafile..Köşeyi dönünce onu görebilme ihtimali varsa hala hayatta zordu ona benzeme demeden adım atmak..Hayatının belli zamanında elinden tutup bir anda seni ''yere çarpıp'' giden her insan için hayatın geri kalanı ona benzeme evresiydi aslında...Kız da o evredeymiş.. O evre bitmezmiş.. Biter diyen yalan söylermiş. Ama azalırmış ..Alışılırmış ona , kışın yağmurun yağması gibi normal bir şeymiş gibi görünürmüş..Aslında herkesi ona benzemediğine inandıran biri çıkar gelirmiş..Bulutlar parçalanırmış.. Kendinde savaşın bitermiş.. O ne dedi ... Bu ne dedi düşünmezmiş artık insan...
Herkesin bir ruh eşi var hayatta...Ona benzeme cümlesini rafa kaldırtan , kimseye benzemeyen , gitse herkesten çok can yakıcak olan , acısının tadının başka olduğu..
O ruh eşi bulurmuş onu..
Kimseye benzemeden...

Eliftoş'a ithafen